Hondenpoep

Voor elke gemeente dus zaak om daar aan te werken. Nou is hondenpoep niet echt een lekker ‘leesbaar’ onderwerp, dus haal ik onze weggebruikers aan. Elke gemeente moet er als wegbeheerder op toezien dat wegen ingericht zijn voor het doel waar deze wegen voor bestemd zijn. Dat levert in onze gemeente best wel leuke discussies op. Drempels en rotondes, fietsers wel of geen voorrang in woonwijken en vooral veel borden. Borden om de gebruikers er (nogmaals) op te wijzen wat wel en niet mag. Als een gevaarlijke weg met een maximum snelheid van tachtig wordt afgewaardeerd naar zestig, wordt genoemd dat er dan meer ‘gebumperkleeft’ wordt. De politiek staat dan voor moeilijke keuzes. Reguleren of betuttelen? Alle wetsvoorschriften, verkeersborden en flitspalen ten spijt… wat mij betreft is verkeersveiligheid altijd een kwestie van de zwakste schakel. Een weg is namelijk net zo veilig als de gebruiker.

De gemeente heeft ook de taak erop toe te zien dat eigenaren of gebruikers er voor zorgen dat de brandveiligheid van hun gebouw voldoet aan de eisen die door de wet- en regelgeving zijn vastgesteld. Bij gebruikers van gebouwen kom ik hetzelfde tegen als bij weggebruikers. De blusser hangt er maar is niet gekeurd. Als je ‘m al te zien krijgt en niet is weggestopt in een bezemkast want ‘het staat zo lelijk’. Helaas, dan mag het nog niet baten. Ik kom wel eens in ons plaatselijke scoutinggebouw. Dit gebouw is herbouwd nadat in 2009 onverlaten het vorige gebouw in brand hadden gestoken. Uiteraard is het fantastisch herbouwd met alle veiligheidsvoorschriften van dien. Maar in de keuken worden de deksels van de vlamdovende prullenbakken vaak op de grond gelegd. Het is namelijk zo onhandig als je wat door dat kleine gat wil proppen. Dan hebben we hier nog te maken met vrijwilligers en kinderen maar in andere gebouwen is het zo mogelijk nog slechter gesteld Eigenlijk is het dan net zoals in het verkeer: een gebouw is zo veilig is als zijn gebruikers.

Arap-John Tigchelaar

Probin