Geen woorden, maar daden
Voor mijn werkkamer op zolder was ik op zoek naar tapijttegels. Na een tijdje zoeken en niet vinden, vroeg mijn geliefde of ik al op Marktplaats had gekeken. Nee, dat was nog niet in mij opgekomen. Op Marktplaats ontdekte ik al snel een bedrijf dat handelt in tweedehands bouwmaterialen. Ze hadden een flink assortiment tapijttegels, als ik de verkoopteksten mocht geloven. En het was in de buurt. Dus ik erop af.
Ik kwam aan bij een loods waar ik van buitenaf nog geen warm gevoel bij kreeg. Maar eenmaal binnen sloeg mijn stemming snel om. Er was niks gelogen aan de verkoopteksten. Vele stellingen vol met materialen die aangeboden worden voor een tweede leven. Deuren, wastafels, wc potten, plaatmaterialen, lichtbakken, tafelbladen, stoelen, elektra, afvoersystemen, enzovoorts. Overzichtelijk en schoon uitgestald door de aanwezige medewerkers, allemaal van een zekere leeftijd. Dat laatste zeg erbij omdat de jarenlange liefde voor het vak duidelijk merkbaar was.
En mijn missie voor tapijttegels ging zeker lukken. Vele stapels in diverse kleuren en maten. Allemaal netjes gereinigd, niet van nieuw te onderscheiden. O ja toch, aan de onderzijde kon je zien dat ze al eens gelegd waren. Maar dat was dan ook het enige. Ik kreeg er steeds meer lol in. Ik was van plan om één van de vele tinten grijs te kiezen. Maar ik koos een kleur die ik ‘never’ nooit zou kopen als ik de tegels nieuw zou aanschaffen. Ik koos een streepjesmotief van roze, lila en paars. Gewoon omdat ik er plezier in had dat juist deze tegels een tweede leven zouden krijgen. Tot groot onbegrip van mijn kinderen overigens.
In de verkoopteksten van deze handelaar vond ik geen theorieën over circulair ondernemen, het verkleinen van de footprint of het registreren van materialen in een paspoort. Nee, deze mannen doen gewoon al jaren waar mensen op kantoren heel veel over praten en schrijven. Ik moest als Amsterdammer denken aan het lijflied van 010: geen woorden maar daden.
Jan Jaap de Jong
Formulemanager Probin
