Hout is goud
Onlangs was ik deelgenoot van een gesprek tussen houthandelaren. Aanleiding was dat er nu, naar het schijnt, weer volop hout in de markt aanwezig is. Afgelopen zomer was het penibel. Ik hoorde zelfs toen een keer iemand zeggen dat hout op dit moment het beste beleggingsmiddel was.
In momenten van schaarste vliegt de prijs omhoog. Evident. Zo ook eerder dit jaar de houtprijs. Maar in die periode van schaarste bleek, dat vele handelaren maar ook grote bouwers meer kochten dat ze nodig dachten te hebben. Immers; hebben is macht, of kracht. Wat menigeen, begreep ik uit het gesprek, niet voorzien had dat veel partijen aan het hamsteren – of beleggen – waren gegaan.
Gevolg is nu dat er grote partijen hout zijn uitgeleverd, maar ondertussen door minder schaarste de prijs ook aan het zakken is. Daar zit je dan met je duur ingekochte hout. Dat geldt voor handelaren als ook houtverwerkende partijen zoals aannemers en timmerfabrieken.
Consument betaalt
Uiteindelijk gaat de consument het dure hout betalen. Linksom of rechtsom. De woningen waren in 2020 al onbetaalbaar, althans voor starters. En in 2021 betalen we voor een middenwoning van 100 m2, in mijn woonplaats, een slordige drie-en-een-halve ton.
Schaarste doet rare dingen met de marktprijzen. De schaarste in woningen blijft vooralsnog. Helaas. Met een tempo van net 70.000 woningen dit jaar lopen we direct alweer achter op de doelstelling een miljoen woningen te bouwen voor 2030. Nog acht jaar en meer dan 100.000 woningen per jaar te gaan. Locaties en vergunningen schijnen de remmende factor nu te zijn. De PFAS en stikstof schrik zit ons in de benen maar nu ook de volgende belemmeringen.
Toch zijn er ook weer leuke lichtpuntjes. Zo las ik dat één op de vijf tankstations overbodig is als elektrisch rijden de norm wordt. Dat levert weer mooie woningbouwlocaties op, volgens onderzoeks- en ontwerpbureau KAW zelfs bijna 90.000 nieuwbouwwoningen.
Maar ook winkelcentra in naoorlogse wijken bieden gezamenlijk plaats aan 86.000 woningen. Maar liefst 2,7 miljoen vierkante kilometer is aan vernieuwing of sanering toe. Als we dan ook nog de verouderde zorgcomplexen de komende jaren aanpakken dan zijn 200.000 woningen op locaties mogelijk waar geen grasspriet, groen akkerland of stukje natuur voor hoeft te wijken.
Terug naar de pomphouders. Eerst handelden ze in ‘vloeibaar goud’. Nu zitten ze op rozen en is hun (schone) grond goud waard. Ik gun het ze, maar wel voor de woningbouw.
Arap-John Tigchelaar
Algemeen Directeur Transferro BV
