Onderwijs
In November was ik key note spreker bij de Engineering docentenmiddag georganiseerd door Boom Uitgeverij. Thema was circulariteit waarbij ook de andere sprekers mooie voorbeelden inbrachten. Ik uit de bouwwereld, de anderen vooral uit de wereld van de consumentenproducten. Wasmachines, Koelkasten, etc. Buitengewoon interessant en relevant. Want wie twijfelt er nog aan dat we naar circulair moeten en als we eerlijk zijn staan we nog op nagenoeg het nulpunt. Zeker in de bouw. Hoe kan het zo zijn, bedacht ik, dat waar de nood aantoonbaar hoog wordt we zo gelaten alles bij het oude laten. Ja schoorvoetend zijn er wel wat circulaire initiatieven, maar het is nog echt de spreekwoordelijke druppel op de al even spreekwoordelijke gloeiende plaat.
Dat gaat een enorme clash opleveren, dat kan niet anders. We denken in de veilige kudde (ik ben de enige niet) dat we niet geraakt kunnen worden. Een kudde struisvogels dus eigenlijk. Mijn belangrijkste verklaring waarom we niet in beweging komen. Maar we worden straks collectief geraakt en of je nu alleen bent of deel uit maakt van een kudde, dat gaat heel veel pijn doen.
U zult wel denken dat het allemaal wel heel belerend is. Dat zij dan maar zo. Ik denk dat het de keiharde realiteit is en voel de verplichting om dat er keer op keer in te wrijven. Excuse me!
Waar ik mij bij de docenten dag echt over verbaasde is dat het bewustzijn dat je als docent grote invloed op de verandering kunt hebben, niet zo overtuigend werd gedeeld. Een deel van de aanwezige docenten deed daar zeer bescheiden over en relativeerde dat. En dan mag je aannemen dat dit de docenten waren die ook circulair willen denken. Die weten dat we het nog allemaal moeten ontwikkelen en dat we in ‘het onderweg zijn’ toch al studenten moeten zien mee te krijgen.
Voor mij staat het als een paal boven water. Natuurlijk zijn er meer sporen om te bewandelen, maar het onderwijs incl. nascholing is echt een extreem belangrijk instrument om in elk geval binnen de BV Nederland een deel van onze noodzakelijke doelstellingen te bereiken. De kunst is om daarvoor erkenning te krijgen, docenten mee te krijgen (teaching the teacher) en om ze ook verder te laten groeien in hun overtuiging dat het er echt toe doet. Hier past geen valse bescheidenheid. Doceren is een prachtig vak met een enorme maatschappelijke impact.
